Liefde op het kerkhof

Vlakbij waar ik woon is een oud kerkhof met prachtige oude bomen, familiegraven en liefdevol gemaakte gedenktekens. Onlangs wandelde ik er met mijn hond Sara en werd mij langzaam gewaar van een aanwezigheid die ik er niet verwachtte: Liefde. Overal werd ik liefde gewaar, in de teksten op de gedenktekens, in de bloemen en op kindertekeningen, ik werd er door omringd terwijl ik van het ene pad naar het andere liep.

Wanneer iemand overlijdt stopt het gesprek, de uitwisseling in blikken en woorden, stoppen de pogingen om begrepen te worden door de ander, uitdrukking te geven aan gevoelens, dan is daar het residu. Natuurlijk zit in dat residu niet alleen liefde, nee, er is ook frustratie, soms woede, er is verdriet om de gemiste kansen en het verlies. Maar tijdens mijn wandeling werd ik mij vooral bewust van de liefde.

Gisteren heb ik naar het afscheid van Aleksej Navalny gekeken die in Moskou werd begraven en de daaraan vooraf gaande ceremonie in een kerk. De opkomst was ondanks alle dreigementen groot, de woede en het verdriet zichtbaar, maar ook liefde, onzichtbaar, was aanwezig.

Een paar weken geleden keek naar de documentaire van 2Doc over Navalny en was diep onder de indruk van zoveel toewijding en doorzettingsvermogen. Ik voelde diepe sympathie voor deze man en het tegenovergestelde voor de man die hem en zijn familie en zoveel andere Russen zoveel leed had bezorgd: Poetin.

Ik was mij er ook sterk van bewust dat wat zich tussen deze twee krachten heeft afgespeeld – en ongetwijfeld door anderen wordt voortgezet – niet tot vrede kan leiden. Waarom niet? Omdat het er vanuit gaat dat de een gelijk heeft en de ander niet. Dualiteit ten top. Ik blijf zoveel mogelijk uit de dualiteit, dus blijf ik ook zover mogelijk van politieke keuzes vandaan, althans dat probeer ik. De realiteit wordt namelijk niet door de politiek gecreëerd, maar door de mate van bewustzijn. Bewustzijn is waar alles om draait, het stuurt energie aan, waardoor bepaalde mogelijkheden tot leven komen in deze aardse realiteit. Politiek is per definitie een doodlopende weg, want het is niet gericht op de hoogst mogelijke uitkomst voor iedereen, het is denken het beter te weten dan een anders denkende, waardoor er geen rust en harmonie kan ontstaan. Onvrijheid bij uitstek!

Wat er gaande is in Rusland zelf, in de oorlog tussen Rusland en de Oekraïne, tussen de Israëliërs en de Palestijnen is iets wat alleen met bewustzijn kan worden opgelost, niet het menselijke bewustzijn maar met het goddelijk bewustzijn. Alleen wanneer mensen het gelijk willen hebben en de controle los durven te laten, komt er ruimte voor een grotere kracht (geen macht!) die de weg naar vrede plaveit. Binnen al die brandhaarden is deze kracht die niet pusht maar alleen expandeert, nog onzichtbaar al aanwezig. Het speelt zich buiten ons menselijke blikveld af, baant zich een weg naar een wereld waar het niet langer om macht draait maar om het beste voor iedereen. Die kracht is Liefde met een hoofdletter, een Liefde zonder gerichtheid op een doel of op een object, onvoorwaardelijke Liefde die onverstoorbaar aanwezig blijft in de harten van wie zover is, en die, al is het nog schoorvoetend, steeds meer zichtbaar wordt en zich verspreidt als een olievlek op zee.

Ik ben hoopvol gestemd en hoop dat jij dat ook bent (of wordt). 

 Aowa Joy

©Joy-Ligteringen-2024