Jaren geleden bevond ik mij plotseling in een theater in een andere realiteit. Ik deed er uiteraard verslag van in Het Verhaal van duizend levens. Na het lezen laat het je hopelijk achter met de vraag: zitten we met zijn allen in een theaterstuk? En als dat zo is waarom? Het Verhaal…geeft daar antwoorden op. Een klein stukje tekst (zonder antwoord):
‘Dames en heren, welkom bij deze voorstelling. Vanavond presenteren wij met gepaste trots het stuk “Joy en de Illusie”.’
‘Getverdemme,’ roep ik.
Het doek gaat op en ik zie een kleedkamer met rekken vol kostuums. Het podium lijkt verlaten, maar dan verschijnen er één voor één bolletjes wit en blauw licht op het toneel. De bolletjes groeien langzaam uit tot ze bijna een menselijke gestalte hebben aangenomen. Ze stralen vrolijkheid uit en lijken te dansen. Even doen ze me aan de Dwazen denken. Een voor een zweven de bollen naar de rekken met kostuums. De eerste bol pakt een kostuum en wurmt zich erin. Voor me sta ikzelf. Van de vrolijkheid is niet zo heel veel over. Mijn gezicht zit vol zorgelijke rimpels.
‘Ah bah,’ roep ik, ‘moet dat nu?’
De volgende vrolijke bol zweeft naar het rek met kostuums en trekt er een aan. Voor mijn neus verschijnt Bas.
‘Oh nee, krijgen we dat weer,’ roep ik.
‘Stilte daar,’ reageert een stem.
Een derde vrolijke bol pakt een kostuum en een vrij lange, blonde vrouw met een tot de grond reikende, goudkleurige jurk aan verschijnt. Ik zeg niets meer want daar staat de vrouw die me kwam bekijken tijdens de reïncarnatiesessie en vroeg: ‘kom je me weer in de wielen rijden?’ Als volgende verschijnt Max, hij draagt een prachtig gestreept pak met een roze overhemd en bijpassende schoenen. Binnen enkele minuten staat het toneel vol met nog meer mensen uit mijn leven: Rea, Katharina, Sam, Maria, Mahmood, Freek, Maarten, mijn broers, mijn zus, ouders, advocaten, verzekeringsagenten, artsen, psychiater, fysiotherapeuten, buren, vrienden en mensen die ik al lang ben vergeten. Eenmaal compleet komt het hele stel in beweging. Een grote groep verdwijnt in de schaduw van de coulissen. Ik loop naar voren. In mijn doorzichtige hoofd ontstaat een romantisch plaatje: Max en ik zijn samen oud geworden. We kijken elkaar liefdevol aan. Dan verschijnt Maria en zegt: ‘jullie konden wel eens tweelingzielen zijn.’ ‘Mijn hartenwens!’ roep ik uit. De ik in de zaal giert het meteen uit van het lachen, terwijl op het toneel Bas naar voren loopt. De toneel-ik roept zodra ze hem ziet: ‘dat kan de man van mijn leven niet zijn.’ Ik vind het reuze komisch want dwars door de kostuums heen zie ik ze elkaar een vrolijke knipoog geven. Bas trekt een koppig gezicht terwijl de toneel-ik verschrompelt van verdriet. Het verdriet slaat helemaal nergens op en ik krijg zo vreselijk de slappe lach, dat ik er kramp in mijn buik van krijg.
‘Stilte in de zaal!’ buldert een stem.
Vervolgens lopen Max en de lange, blonde vrouw in de goudkleurige jurk naar voren. Max knielt neer en kust haar voeten. Ik pies ondertussen bijna in mijn broek. De vrouw knikt even naar Max en wuift zichzelf koelte toe met een schitterende waaier. Terwijl Max aan haar voeten ligt laat ze haar blik afdwalen naar een eindeloze verte en zucht eens diep. Even ben ik stil maar al gauw ben ik het hele tafereel alweer vergeten. De ene scène na de andere verschijnt en de één is nog komischer dan de andere. Al mijn veel te snel getrokken conclusies komen langs en ik ga maar door met lachen. Op het podium leest de toneel-ik een boek en roept: ‘oh, maar nu begrijp ik het,´ om vervolgens meteen een nieuw boek te pakken van een hele grote stapel die naast haar ligt en dat met nog grotere aandacht te lezen. Terwijl de toneel-ik verdiept is in een boek, zie ik in haar, haar eigen weten geërgerd achterover leunen. Het Weten tikt ongedurig met een voet op de grond en kijkt verveeld. Vervolgens staat het op blaast tegen het derde oog en poetst vervolgens met een mouw het ruitje daarvan schoon dat direct weer beslaat. Het Weten zucht eens diep en gaat weer zitten.
Ik ben niet meer te stuiten en rol over de vloer van het lachen. Telkens als ik uit alle macht probeer om mijn lachen te stoppen, proest ik het weer uit. De stem blijft alsmaar stilte gebieden en dreigt uiteindelijk met verwijdering uit de zaal. Keer op keer verschijnt Maria die naar mijn hoofd kijkt terwijl ze me weer een voorspelling doet die ik blij in ontvangst neem.
Dan begint Katie Melua een duet met Bajeera te zingen: This is the closest thing to crazy as I have ever been, afgewisseld met de diepe basstem van Bajeera die yeah, yeah, zingt als ritmische ondergrond.
‘Au, au,’ roep ik, ‘oh hou op, ik kan niet meer. Illusie, oh mijn god!’
Op het podium verschijnt het bordje: pauze…..
Alhoewel het leven een serieuze zaak is, hoeven we niet alles zo serieus te nemen. Er is zoveel meer dan wij zien met onze menselijke oogjes.
En wat Het Weten (ik heb het niet over kennis) betreft, daar schrijf ik op een ander moment over.
Aowajoy
februari 2024
Comments