Een schop onder mijn kont van Kuthumi

(Afbeelding van Kuthumi, van internet geplukt)

Het is 14 november 2023 en ik heb een een-op-een sessie geboekt met Sarah en Kuthumi vanwege een vorig Atlantisch leven dat vast lijkt te zitten en al zolang in shock neerkijkt op een zwart gesmolten plasticachtige citadel.

Het gesprek loopt soepel en het leven van de vrouw, die Mathilda blijkt te heten, maakt zich los en deelt haar verhaal (kun je t.z.t. gaan lezen in Het Verhaal van Duizend Levens) met Sarah, Kuthumi en mij.

Ik heb nog een paar issues die ik graag wil bespreken maar voordat ik daar aan kan beginnen zegt Sarah: ‘Kuthumi zegt: "ze is een boek aan het schrijven, laten we dat steunen." Hij is hier erg enthousiast over.”’

Ik ben aangenaam verrast dat Kuthumi over mijn boek begint en er zelfs enthousiast over is. Sarah vervolgt: ‘we zijn er echt gepassioneerd over, je moet je verhaal schrijven! Veel mensen zullen er iets aan hebben. Er is één ding dat je tegenhoudt om het er allemaal uit te krijgen, en dat is de angst om iets te hebben dat zo kostbaar is, je levenswerk, deze prachtige creatie, en het dan toch vernietigd te zien worden, net als is gebeurd in het leven van Mathilda. Ik weet dat het niet logisch klinkt, maar dat is wat dit Atlantische leven, dat van Mathilda, heeft meegemaakt: ze moest  haar levenswerk vernietigen in plaats van het tot leven te laten komen. Het is verwant, is wat Kuthumi en ik zeggen. Je stopt je hele wezen in het schrijven van dit verhaal. Er is geen andere manier om het te doen. Je legt jezelf erin. Het is veel om dat alles naar buiten te brengen.’

‘Ik heb een groot deel van het verhaal al eens in drie delen uitgebracht, maar ik heb ze na een tijdje uit publicatie teruggetrokken. Ik wil ze nog een keer doornemen, wijzigingen aanbrengen, eruit halen wat niet essentieel bleek en erin wat wel essentieel is en ik in de eerste instantie nog niet wist.’

‘Kuthumi zegt: “Aha, aha,” en zwaait met zijn vinger heen en weer.’

‘Wat bedoelt hij?’

‘De reden dat je de boeken terugtrok, is niet echt om ze te bewerken. Het is omdat je bang bent dat ze zullen worden omgesmolten tot zwart plastic.’

‘Oh, echt? Het is heel kostbaar, dus ik wil goed werk leveren.’

‘Ik weet het, geloof me, ik weet het. Voordat ik mijn eerste boek publiceerde, heb ik zo'n zes weken niet geslapen. Het vereist dat je je heel kwetsbaar opstelt. Nu kan het me niet meer schelen, ik zeg gewoon oh whatever.’

‘Ik ben inmiddels ook aan alle soorten commentaar gewend. Maar omdat het mij zo dierbaar is, wil ik meer dan mijn best doen om er een mooi verhaal en een mooi ontworpen boek van te maken, en het dan pas aan de wereld aanbieden, het is mijn nalatenschap.’

‘Ja, ik begrijp het, maar er is een toch deel van jou dat bang is dat het in gesmolten zwart plastic zal veranderen. Schrijf je verhaal verder, wacht niet langer, het wordt geen gesmolten plastic. Misschien denk je dat het niets te maken heeft met dit Atlantische leven, maar dat heeft het wel. Het is niet super geladen, maar er is een verband. Nu na realisatie valt er niet veel te genezen, maar er is wel een residu, en met een klein tandenborsteltje maak je dat schoon. Dat is alles wat er te doen is. Kuthumi haalt zijn tandenborsteltje tevoorschijn en maakt die kleine vuiltjes schoon. Dat is het. Kuthumi zegt dat we de vuilniswagen niet voor hoeven te rijden, dat is niet nodig, er zijn een paar kleine aanpassingen nodig, meer niet. Ik maak ze de hele tijd, als ik hoor dat wat ik zei of schreef niet zo vriendelijk klinkt als ik wilde, dan verander ik een kleinigheid en dat verandert alles. Kleine aanpassingen. Ze was zo slim dat Atlantische leven,’ vervolgt Sarah, ‘het was alsof haar talenten uiteindelijk werden verspild. Velen van ons hebben deze verhalen die vertellen over zo dichtbij een doel komen en het dan uit elkaar te zien vallen. Ze, Mathilda, moest dit doen met een groep, een collectief, ze zegt: "er was geen concept van soevereiniteit met de creatie van deze communicatietechnologie, we handelden als een machine. En dan laten vernietigen, je voelt alles als de groep.” Maar ze zegt ook: "het is zo anders dan je boek, je schrijven, omdat jij het niet op die manier hoeft te doen.”’

‘Inderdaad,’ reageer ik, ‘zo lang ik schrijf, wil ik niemand om me heen.’

‘Dat is de enige manier om het te doen. Veel mensen praten bijvoorbeeld met een Crimson Circle-filter, wat een Atlantisch residu is, alsof het niet hun verhaal is, maar een collectief verhaal van de groep. Vertel het precies zoals het is gebeurd, op jouw manier, verweef geen filter van een collectief door jouw verhaal.’

‘Zeker niet, wat ik steeds doe tijdens het schrijven is mij afvragen of ik het exact zo opschrijf als ik het heb beleefd, of het zuiver is en echt mijn ervaring en ik niet iemand anders napraat. Ik let ook op dat ik er geen verborgen agenda op nahoudt met wat ik schrijf. Natuurlijk heb ik mijzelf met regelmaat betrapt op onzuiverheden, maar als het goed is, heb ik ze eruit weten te vissen.’

Na dit gesprek verruilde ik mijn luie leven vol films kijken, met mijn stoel aan mijn werktafel en schreef het verhaal in twee weken tijd helemaal af.

Aowa Joy

 (©2024 by Joy Ligteringen)