Mensen zitten vol met vragen. Vragen waarvan we ons bewust zijn en vragen die op de achtergrond blijven en kunnen knagen.
Vaak, wanneer een dringende vraag zich aandient, is de eerste impuls om het antwoord buiten onszelf te zoeken. We vragen het aan een zogenaamde autoriteit, zoeken op Google, speuren in boeken en eindigen vaak met een niet bevredigend antwoord, helemaal geen antwoord, een halve oplossing of een complete dwaalweg. Met andere woorden het lijkt erop dat we de juiste antwoorden op een andere manier moeten vinden.
Â
Een stukje tekst uit Het Verhaal van duizend levens:
Â
Getinkel van glas doet me weer terugkomen in de Gewijde Tempel. Een nieuw rondje ayahuasca. De liefde van Ginny (mijn hond) blijft om me heen hangen en begint me helemaal te verwarmen, daarmee de kou verdrijvend die ik steeds bij me heb. Achter elkaar worden me allerlei alledaagse zaken getoond. Tot mijn duim zich aandient. Mijn duim? Wat is dat nu voor onzin? Levensgroot staat mijn duim voor mijn neus die de laatste tijd moeizaam buigt vanwege een peesprobleem. Niet alleen mijn duim blijkt moeizaam te buigen, ik buig zelf ook moeizaam zie ik en wel voor de Liefde met hoofdletter. Ik ben zo bang dat ik mijn duim - die kennelijk als metafoor dient voor mezelf - ontwricht dat ik hem maar liever stil houd. De weg naar mijn voeten ligt voor mijn neus maar ik zie niets. Ik blijf maar in rondjes draaien als een goudvis in zijn kom, uit angst dat anders in mijn leven weer iets gebeurt wat ik niet fijn vind. Mijn hart roept, maar ik houd me bezig met informatie verzamelen zonder te zien dat ik alles heb wat nodig is om te herstellen. Herstellen en heel worden vragen liefde, rust en vertrouwen. Mijn hart weet de weg, het heeft een eigen logica en het volgt de liefdesstroom. Omdat ik niet volg doet mijn hart zoveel pijn en buigt ook mijn duim niet meer. Wat nu? Ik voel me op onbekend terrein komen. Een oude stelling die ik ooit zelf heb bedacht, schiet me te binnen: wat je niet weet, moet je vragen, desnoods aan jezelf. Heel simpel eigenlijk. De meest voor de hand liggende vraag is: wat is de eerste impuls die nu in me opkomt?
Â
Je ziet hoe ik verdwaalde in mijn eigen leven door maar door te denderen tot ik pijn in mijn hart kreeg en mijn duim niet meer wilde buigen.
Â
Terug naar het vragen stellen aan jezelf. Vaststellen wat de eerste impuls als je een vraag hebt zou een begin kunnen zijn, maar het zou meer kunnen opleveren als je een stapje terug zou doen, de diepere laag van een vraag zou vinden, de energie ervan voelt, de stilte zou toestaan zodat je bij de wijsheid van je ziel of bij Het Weten, bij Gnost, uitkomt en zoveel meer vindt.
Â
Inmiddels zijn er zo’n zestien jaar verstreken sinds ik die vraag aan mijzelf stelde, en sindsdien zijn er nog eindeloos veel vragen opgedoken, en ben ik nog vaak in de valkuil gestapt om antwoorden buiten mijzelf te zoeken.
Â
Nog een anekdote, deze keer recent, en eentje die magie in zich draagt.
Een paar dagen geleden ging ik op mijn fiets naar een koffieconcert. Toen ik mijn fiets op slot zette, wist ik direct dat ik het slot niet meer open zou krijgen. Ik haalde mijn schouders op, ging naar binnen, genoot ruim een uur van Chopin, en constateerde na afloop dat ik het slot met de beste wil van de wereld niet open kreeg. Ik keek om mij heen en vroeg de eerste de beste sterk uitziende man of hij mijn slot open kon krijgen. De man wrikte en trok zo hard hij kon, maar het lukte hem niet. Ik vroeg het aan nummer twee, ook die slaagde er niet in. Wat nu? Ik besloot naar huis te lopen en daar een oplossing te bedenken. Ik was nog geen vijf minuten op weg toen ik langs een busje liep met op de zijkant de tekst: Mobiele Slotenmaker. Ik keek naar binnen, zag een man op zijn mobiel scrollen, tikte op het raam en vroeg of hij mijn fietsslot open zou kunnen maken. Dat kon hij, deed hij en wilde er niet eens voor betaald worden.
Â
Voor mij was dit voorval een knipoog van mijn Divinity, mijn God-Zelf, mijn Ik Ben Dat Ik Ben, om mij te laten weten dat ze mij van alles zal voorzien wat ik nodig heb om dat te doen waar ik voor ben gekomen. Dit voorval had ik nodig omdat er voor mijn neus een grote uitdaging staat, een waarvan mijn kleine mensenzelf steeds weer denkt dat zij er verantwoordelijk voor is, namelijk de crowdfundingcampagne!
Want inmiddels ben ik een stukje verder met de voorbereiding voor de publicatie en weet dat er aardig wat geld nodig is om een mooi boek te maken van Het Verhaal van duizend levens. Meer informatie vind je op mijn website onder het kopje Crowdfunding, van manuscript naar tot boek.
Â
Heb je dus een vraag, stel hem eerst aan jezelf en verwacht geen direct antwoord, ook niet in de vorm van een gesproken antwoord, verwacht aanwijzingen, toevalligheden waar je aanwijzingen in kunt herkennen. Dat is hoe je wijsheid of je Divinity je voorziet van wat je nodig hebt. En nog iets: er kan een periode volgen waarin je je gespannen en onrustig kunt voelen waardoor je denkt dat je iets niet goed doet en je alsnog een antwoord of oplossing gaat forceren. Die spanning is een creatieve spanning, verdraag het dus en duw het niet weg omdat je er nerveus van wordt. Je rustig voelen is niet altijd goed, soms is het te comfortabel, te veel een oud en versleten patroon waar je in zit. Verdraag spanning als zich dat aandient in een periode waarin je op een antwoord of oplossing wacht!Â
Comments