Een echo uit Atlantis?

Toen ik geschiedenis studeerde, (ja, ik was ook verpleegkundige), raakte ik er van overtuigd dat landsgrenzen niet werkten, dat politiek om macht draaide, al is het soms met de beste bedoelingen, dat jaartallen uit je hoofd leren onzin was, dat kinderen niet hele dagen in een klas horen te zitten, en niemand een baas hoort te hebben en nog veel meer.

Jarenlang koesterde ik een droom om in een community te wonen. Op mijn 19e ging ik naar Israël om een paar maanden in een kibboets door te brengen. Een bijzondere ervaring waarin ik zag hoe een community werkte, hoe kinderen niet alleen de verantwoordelijkheid van de ouders waren maar van de hele community, hoe je er samen voor kunt zorgen dat er eten is, hoe talenten ten gunste kunnen komen aan de community. Toch waren er ook bazen, onzichtbaar voor de volunteers, die bepaalden wat er moest gebeuren en zich ook als zodanig gedroegen.

De droom vervaagde onder invloed van de waan van de dag en ik leefde jarenlang in een rijtjeshuis met mijn echtgenoot en kinderen. Werken, eten, slapen, en in het weekend een flesje wijn en kletsen met vrienden, op bezoek bij ouders of schoonouders. Benauwend vond ik het op een gegeven moment.

Jaren later leefde mijn droom weer op en trok ik richting Italië om in Damanhur een nieuwe ervaring op te doen met leven en werken in een community. Wat een ervaring werd dat! Ik zag ik de keerzijde van een leven in een community, waar net als in Atlantis het leven van een individu volledig ondergeschikt is aan dat van de gemeenschap, waar mensen werden gemanipuleerd, waar vreemde apparaten het brein beïnvloedden, waar je doorlopend in de gaten wordt gehouden door ogen die je niet zag maar wel voelde.

Twee jaar later verhuisde ik naar een kleine woongemeenschap die middenin een dorp een boerderij bewoonde, ieder lid een eigen kamer en grote gemeenschappelijke ruimtes waar we ’s avonds samen aten, onze belevenissen van de dag deelden en verder onze eigen gang gingen. Ik kon er mijn draai niet vinden, raakte verstrikt in de energie van anderen en ben na vijf maanden weer vertrokken.

Klinkt uit dit alles een echo uit Atlantis? Was ik ooit een fanatieke aanhanger van het leven als groep, met weinig tot geen ruimte voor het individu en wil ik het terug? Ik herinner mij een leven waarin ik een soort inspecteur was, waar ik een glad zwart glimmend pak droeg van stof die nu niet meer bestaat, dat als een tweede huid om mij heen zat, en waarin ik een kop als een donderbui had. Gelukkig is er gedurende mijn levens in Atlantis wel ontwikkeling geweest en kreeg ik oog voor de keerzijde, zag ik dat mensen werden gemanipuleerd en onderdrukt door types met ambities die hadden ontdekt hoe je macht kunt uitoefenen. Er zijn korte momenten geweest waarop ik ze nog zie lopen, net haantjes, trots op wat ze ontwikkelden, terwijl ik ondertussen de angstaanjagende geluiden hoorde wanneer er experimenten werden gedaan met mensen.  

Moeten daarom alle initiatieven om community’s te stichten de kop ingedrukt worden? Volgens mij niet. Wat ik zie is dat mensen moe zijn van hun eenzame strijd om het bestaan, van het slaaf zijn van hypotheken, kosten van de dure leaseauto, de druk die een verantwoordelijke baan met zich meebrengt, van het teveel aan prikkels van die hele grote en klein geworden wereld, de gekte van mensen met te veel macht, ik zie dat er rust gezocht wordt in kleinschalig leven, samen voor eten op tafel zorgen, de zorg voor de kinderen en de mensen die hulp nodig hebben delen. Maar wel ieder een eigen plek.

Ook dat er een andere groep is die een leven op een plek los heeft gelaten en in een camper rondtrekt. Het is zo duidelijk dat we het anders willen. En zo duidelijk dat de maatschappij er niet op is ingericht, dat die wens vaak stuit op wet- en regelgeving uit het jaar nul.

Een van de fenomenen van de laatste jaren is crowdfunding. Ik heb er in rondgesnuffeld en zag prachtige voorbeelden van het nut ervan. Stel je hebt het talent om mooie, handgemaakte meubels te maken, maar je mist de apparatuur ervoor en kunt die niet zelf betalen. Wat is er mooier dan dat je geholpen wordt door mensen die in je geloven en je door het doneren van een klein bedrag helpen om je talent in te zetten. Ik heb twee keer een tafel laten maken, en ervaarde hoe zo’n tafel leeft, dat hij is gemaakt door een bezield mens. Ik heb liever een zo’n tafel dan tien meubels uit de massaproductie!

Mijn droom om in een community te wonen leeft nog steeds. Wat ik zie is een stuk land omgeven door de natuur, waarop allerlei verschillende hobbithuisjes staan. Daar omheen zie ik moestuinen, boomgaarden, kippen, ruimtes om dingen te repareren of te maken, een grote buitenkeuken, tafels waaraan gezamenlijk kan worden gegeten, een klein theater waar de volwassenen en kinderen voorstellingen geven of verhalen vertellen, waar muziek wordt gemaakt. Ik zie een plek waar gezamenlijk afscheid wordt genomen van mensen die hun transitie hebben gemaakt, waar de geboorte van een kind wordt gevierd, waar wordt gelachen en gehuild, waar je de ziel van mensen kunt voelen, waar de liefde voor het leven van mensen, dieren en planten leeft. In deze community is het mogelijk om als soeverein mens te leven, want dat is waar we allemaal vroeg of laat naar op weg zijn.

Hé, ben ik mij nu toch met de nieuwe economie aan het bemoeien? 😊

In Het verhaal van duizend levens neem ik je mee op een reis door mijn huidige leven en vorige levens en hoe die op een gegeven moment samenkomen en contact maken met een Zelf dat mij als een koele schaduw eonen en eonen lang is gevolgd om uiteindelijk samen te vloeien tot één Zelf.

Help je mee (als je dat nog niet hebt gedaan) om van Het verhaal van duizend levens een mooi boek te maken en de nodige begeleiding, om het een echte plek in de wereld in de wereld te geven, zodat iedereen die daar behoefte aan heeft het kan lezen, er inspiratie en informatie uit op kan doen, en soms een glimlach of lach van pure herkenning op gezichten te toveren?

Klik op deze LINK en alles wijst zich vanzelf.

En heb je vragen? Aarzel niet en neem contact met mij op: contact@aowajoy.com of 0629115612 (WhatsApp of telefonisch).

En weet je wat een leuke bijkomstigheid is van crowdfunding? Ik heb weer contact met mensen die jaren uit beeld waren.

Aowajoy

30 mei 2024

Licentie i.p.v. ©: https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/deed.nl